‘De wielen van de bus gaan rond en rond, rond en rond, rond en rond…’ Zo klonk het in een Ford Galaxy, gevuld met lege kinderstoeltjes en drie volwassenen, op weg naar Sint-Niklaas. Tja, laat drie vermoeide twin-ouders een avondje vrij, met een leuke meeting in het vooruitzicht, en je krijgt vanzelfsprekend dergelijke taferelen. Hetzelfde (of een gelijkaardig) lied galmde ongetwijfeld in een aantal vergelijkbare auto’s, van overal in Vlaanderen. Gemeenschappelijke bestemming: Wima, op de Grote Markt van Sint-Niklaas (hoe toepasselijk, in deze periode dat de goedheiligman overal zijn intrede doet). Het was eindelijk 18 november, een datum die werd vastgelegd op de nu reeds legendarische barbecue begin september. Deze keer geen urenlange chats, geen polls, geen moeizame onderhandelingen; de datum en plaats werden beslist tussen het vlees en de koffie. 
Muze had deze keer de organisatie op zich genomen, en het mag gezegd: alles was dik in orde. Het onthaal wist onmiddellijk bij welke groep we hoorden (het staat op ons gezicht geschreven: ‘ontsnapte twin-ouder’). Men had ons dan ook strategisch bij de desserten geplaatst (kwestie van instant energie in geval van een dipje). De enige valse noot tijdens de aankomsten was het nieuws dat ons aller Alexander, de enige echte Administrator, onze steun en toeverlaat, een ongeval had gehad diezelfde namiddag. Hij had gelukkig nog kunnen verwittigen dat er geen gewonden waren, maar te voet of met de fiets bleek niet haalbaar voor deze jonge sportieveling. Jammer, want er zaten heel wat verslaafden op hete kolen om ‘Hem’ eindelijk in levende lijve te ontmoeten (om maar niet te spreken van de fles champagne die we Hem wilden aanbieden voor al het harde werk).
Nadat we, in het plaatselijk dialect, de uitleg hadden gekregen hoe de avond verder in zijn werk zou gaan, konden we er eindelijk aan beginnen. Warme en koude voorgerechten, soep, wok, brochette, warme en koude groentjes, taart, ijs,… niets was veilig voor deze bende uitgelaten (losgelaten?) ouders. Ieder vond zijn weg tussen de verschillende buffetten. Ook de drank (gelukkig ook al à volonté) vloeide rijkelijk (bij de helft dan toch, de andere helft was bob(bette) voor die avond).
En toen, eindelijk, konden we eraan beginnen. Bowlen… voor de meesten een lang vergeten kunst. Toch werd er in verschillende hoeken meer dan behoorlijk gescoord. Geert, verplicht om toe te kijken, wierp zich op tot drankleverancier, en kweet zich met verve van zijn taak. Ondanks stramme spieren, klonk er slechts één keertje een harde ‘auw’ (toen de gaatjes in de bowlingbal te klein bleken voor iemands vingers). Ondanks de drukte, sneuvelde er slechts één glas, kreeg niemand een bal op zijn of haar tenen, en blokkeerden de kegels maar één keertje.
Na de ons toegemeten 2 uurtjes bowlen had niemand echt zin om reeds afscheid te nemen. Toch beslisten enkelen (de meest vermoeiden?) toch maar huiswaarts te keren. De anderen zetten nog een stapje in de nachtwereld van Sint-Niklaas, en gingen op zoek naar een café, groot genoeg om een vijftiental mensen te zetelen. En vonden dit blijkbaar, tot in de vroege uurtjes las ik achteraf op de site. Zij waren vooruitziend genoeg geweest om de kids een nachtje op logies te sturen…
verslagje geschreven door Gyt
